تمرینات تناوبی تنشی با ترکیب قایقرانی و دوچرخه سواری حساسیت به انسولین را در افراد چاق و مبتلا به دیابت نوع 2 بهبود می بخشد

24سپتامبر 2020 - تحقیقات جدید ارائه شده در نشست سالانه انجمن اروپایی مطالعه دیابت (EASD) نشان می دهد که تمرینات تناوبی تنشی (HIIT) با ترکیب دوچرخه سواری و قایقرانی به طور قابل توجهی حساسیت به انسولین، ترکیب بدنی و تناسب قلب و تنفس را در افراد چاق و مبتلا به دیابت نوع 2 بهبود می بخشد. این مطالعه توسط دکتر ماریا پترسن و همکارانش در مرکز دیابت Steno در بیمارستان دانشگاه اودنس در دانمارک انجام شده است.

فعالیت بدنی سنگ بنای اساسی در درمان و پیشگیری ازدیابت نوع 2است، با این حال مشخص شده است که تمرینات هوازی استقامتی مانند دویدن آهسته(هروله یا jogging) تنها تاثیر مثبت متوسطی در حدود 10 تا 20 درصد، بر حساسیت به انسولین دارد. مطالعات اخیر حاکی از آن است کهHIIT ، متشکل از تنشهای کوتاه ورزش بی هوازی با دوره های ریکاوری کوتاه در بین آن می تواند یک استراتژی موثرتر باشد و این اثرات مفید را می توان از طریق درگیری گروه های بیشتری از عضلات افزایش داد.

دکتر Petersen و تیم او در مجموع از 48 مرد برای این مطالعه ثبت نام کردند، که شامل 15 مرد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگیننمایه ی توده ی بدنی برابر با 31 کیلوگرم بر مترمربع، همراه با دو گروه هم سن از مردانی با تحمل گلوکز سالم برای مقایسه بود. شرکت کنندگان غیر دیابتی شامل 15 فرد چاق با میانگین BMI، برابر با 31 کیلوگرم بر متر مربع  و 18 فرد لاغر با میانگینBMI ، برابر با 24 کیلوگرم در متر مربع، بودند.

شرکت کنندگان یک برنامه ی 8 هفته ای تحت نظارتHIIT ، را با 3 جلسه آموزش در هفته انجام دادند که شامل دوره های دوچرخه سواری و قایقرانی بود. اثرات این تمرینات بر بدن شرکت کنندگان از طریق ترکیبی از: اسکن جذب انرژی اشعه ایکس دوگانه (DXA) برای تعیین ترکیب بدنی، آزمایشات حداکثر VO2 برای اندازه گیری میزان استفاده از اکسیژن و کلمپ های یوگلایسمیک-هایپراینسولینمیک همراه با کالریمتری غیر مستقیم به ترتیب برای ارزیابی حساسیت به انسولین و متابولیسم بررسی گردید. جلساتHIIT ، شامل بلوک5 x 1  دقیقه ی ورزش با 1 دقیقه استراحت، جابجایی بین بلوک های ارگومتر دوچرخه و قایقرانی و با افزایش حجم از دو به پنج بلوک در طول 8 هفته بود.

در ابتدای مطالعه، مردان مبتلا به دیابت نوع 2 در مقایسه با مردان غیر دیابتی، 35 تا 37 درصد حساسیت به انسولین کمتر و سرکوب اکسیداسیون لیپید با واسطه انسولین در آنها حدود 13 درصد کمتر بود(سرکوب پایین تر یک شاخص دیگر از حساسیت انسولین ضعیف است). پس از انجام 8 هفتهHIIT ، همه شرکت کنندگان پیشرفت زیادی در حساسیت به انسولین نشان دادند. میانگین افزایش حساسیت به انسولین از 32 تا 37 درصد در مردان لاغر و مردان چاق مشاهده شد، در حالی که این افزایش در گروه دیابتی به طور متوسط ​​44 درصد بود.

سطح قند خون نیز در آن دسته از شرکت کنندگان مبتلا به دیابت نوع 2،  بهبود یافت بطوریکه منجر به کاهش قند پلاسمای ناشتا و کاهش هموگلوبین گلیکوزیله(HbA1c)  شد.

نویسندگان همچنین دریافتند که توده چربی بدنی در هر 3 گروه بین 1.6 تا 2.3 کیلوگرم کاهش یافته است، در حالی که توده ی بدون چربی (که به عنوان یک پروکسی برای توده ی عضلانی استفاده می شود) بین 0.9 تا 1.5 کیلوگرم در مردان چاق، چه مبتلا به دیابت نوع 2 و چه بدون آن افزایش یافته است. علاوه بر این مشاهده شد که VO2max در مردان سالم لاغر و چاق 10٪ و در گروه دیابت نوع 2، پانزده درصد افزایش یافته است.

نویسندگان نتیجه گیری کردند که پروتکلHIIT ، که عضلات تحتانی و بالاتنه را در گیر می کند، حساسیت به انسولین، VO2max و ترکیب بدنی را در افراد چاق و مبتلا به دیابت نوع 2 به همان اندازه ی افراد سالم لاغر بهبود می بخشد. آنها اضافه کردند که در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 ، پروتکلHIIT ، همچنین کنترل قند خون را بهبود می بخشد.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2020-09-hiit-combining-rowing-insulin-sensitivity.html